Как пережить потерю близкого? История материнской боли

Біз түскен соңғы сурет боларын кім білген…

Гүлназым, жан құрбым…
Сен кеткеніңе бір жыл болса да, мен сенің жоқтығыңа әлі де сене алмаймын.
Кейде "қазір келіп қалатындай", "хабарласып қалатындай" болып, үміттеніп отырам.
Жүрегім сен бардай соғып тұр, ал жан дүнием сені сағынумен өтуде.

Біз кішкентайымыздан бірге өстік. Егіз қозыдай едік.
Мектеп партасын бірге бөлісіп, студенттік өмірді де бірге өткердік.
Қиын күнде демеу болдың, қуанышта бірінші боп бөлістің.
Тұрмысқа да бір жылда шықтық — бәрі қатар, бәрі бірге еді.

Сен мен үшін жай ғана дос емес, бауырсың.
Маған «Гүлназдың әппағы» деп еркелететінің әлі де құлағымда жаңғырып тұр.
Қазір сол сөзге де, өзіңе де зәрумін...

Осы сурет – екеуміздің бірге түскен соңғы сәтіміз болыпты.
Бізге бәрі әлі алда сияқты көрінген…
Күлкіміз де, көзқарасымыз да сондай сенімді еді.
Ал енді мен жалғыз қалдым…
Сурет күліп тұр, жүрек жылап тұр.

Сенің орның бөлек. Жаның жәннатта болсын,
Сені күнде сағынам, сенімен іштей сырласам…
Сағынышым мен жоқтауым – ешқашан басылмайды.
Сен — менің жүрегімдесің, мәңгі…

Айгүлің – әппағың... #первыйпост