6 жыл бұрын жақын жеңгем қайтыс болған. Екінші мамам болған.
Содан, резко көп нәрсеге басқаша қарайтын болдым.
Ол кісі өте экономная еді. Өзінен аяп тұратын.
Мен ондай болмаймын деп. Тым транжирить етемін.
Өз есемді жібермеуге, токсичный адамдармен араласпауға тырасамын(она долго терпела).
Ағам 4-5 айдан соң үйленіп алды. Еркектердің кейбіреуін жек көріп тұрамын. Екінші әйелі жеңгемнің жылдығында алтынын көрсетіп мақтанды дегенді естіп. Бәрін жек көріп кеттім… Ол кісімен тікелей ұрсыспаған соң. Недавно проработка жасап, өз мнениеларымды тұншықтырдым.
Но, нихуя кетпеді.
Біреулер ой ағаң бақытты дейді.
Жақсы көретін жеңгем үшін обидно, ол кісі қайтыс болды, енді оған ештенке керек емес.
4 бала, 4 бала… без контрольно, білімдері төмен, хоббилары жоқ, просто телефонмен өсіп жатыр…
Менің ойым, уайымым… Ештенке жасай алмайсың өз әкелері бар. Отаны бөлек, мен кеткен қызбын.
3 жыл бұрын осы жерге жазғам. Жылап отырып қайта жаздым. Жарам жазылмапты. 😪😪😪😪
Да и не только детям, мужику нужен уход.
Вот сами смотрите, мы приучаем детей (ну это само собой), мужа к уходу, зовём на стол "кушаааатть" деп. Перед сном собираем игрушки, стелим постель, везде свет выключаем, контролируем и последние ложимся спать. Представьте состояние вашего брата, в один момент он одичал, вообще говорят, если жена уходит в мир иной, в первую очередь мужику тяжело, детям конечно тяжелее втройне.
Помните было видео преддверии 8 марта, где аташка поздравляет ажешку и говорит "сен ауырганда жыладым, менин жагдайым не болады деп" он говорит.
Ситуации разные бывают