Баланы босанған кезде не үшін өкіндім?

Мен ағаммен, женгеммен бірге тұрдым. Студент болдым, жұмыс жасадым. Бірақ ешқашан балаларына қарасып берейін деген ойыма келмепті. Шыны керек, жееек көретінмін балаларға қарағанды. Аяука далаға балалармен қыдырып қайтшы дегенде, жише, өзіңіз барып қайтасызба, мен үй жинастырып шығайын дейтінмін.
Бір күні есімде, Аяука балараға қарай тұршы, біз бір жақа барып қайтайын деп едік дегенде, жоқ жише менің қолым бос емес, шаруаларым бар деп кеткем. Өзім ТРЦ да қыздармен қыдырып жүргем, сол жерде женгемді көріп қалып, ыңғайсызданғанмын 😅

Енді, менің бала босанғанда өкінгенім, неге мен сол кезде кішкене женгеме көмектесіп, балаларға қараспадым?

Бірінші баланы босанып, дымда балаға икемім жоқ, балаға не ыңғайлы, не керектігін білмей бірге жылаған талай күндерім болған.
Қайнапкеме барған кезде, тунде: сен ұйықтай тұр, мен балаға қарай тұрайын дегенде, меірімділігінен елжіреп кететінмін.
.
Сол кезде түсінгенім:
Босанған әйелге жан жақтан көмектесіп тұрған жөн екен. Егер босанбаған болсаң тіпті, өзіңе баланы бағып үйренген болашақта керек болатын дүние екен)