10 лет борьбы с болезнью: как изменилась моя жизнь

Можно я периодически буду делиться, среди ночи возникают такие мысли, аж плакать хочется. Буду писать дальше. Хочу чтоб сохранились хоть где то. Дальше на каз.

Әкем туралы ойларым!!!

10 жыл о дуние мен бұл дүниедегі жарыс сияқты болды. Соңғы операцияға келмей тұрғанда ар жаққа қанша барып келдім, тәубе деңдер деп отыратын. Адамның пендешілігі болады ғо, сондай кездерде. 12 жыл сыртта жүрдік. Ата-анамнан алыстыққа үйреніп қалғандай болдық, біз күнде звондасып, сөйлеспейтін едік. Когда надо хабарласамыз, көбіне чатқа жазып, фото жіберіп отырамыз. Барлық қуанышымызды, қызықты сәттерімізді. Бірақ арасында көкемнің бір привычкасы болатын. 2-3 күнде бір чаттан звонок жасайтын, бәріміз шуласып сойлесетінбіз. Сол есіме түскенде қандай сағыныш барын кеудемде айта алмаймын. Папамның ерке қыздары едік. Немерелері тіпті еркелеп алған, барлық каприздерін көтеретін. Соңғы операция деп отырғаным, 11 апрельде больницаға жатты, содан бір ай ішінде 7 операция жасалды, 22 мамыр таңертең Папам кетіп қалды…

10 жыл деп отырғаным 2013 негізі басталды осы ауру. Жаңағы жетеуді санағанда, 11 операция жасалды. Әлі де сенбеймін…

Қанша қиналып жатсада бәрі жақсы деп жататын, қандай төзімділік. Әкетайым. Соңына дейін күресті, бірақ…😪