Топтан әкесі ақша аяған туралы пост оқыдым да и ойланып қалдым. Өзімнің балалық шағым есіме түсіп кетті. Мен кішкентайымда ешқандай қазыргі тренд болып жатқан абьюз, қорлық,зомбылық көріп өспегем. Әкем біз үшін қолынан келгенін бәрін істеген. Анам да қалыспайтын. Екеуі де жақсы жұмыс жасаған, үйде әрдайым тәтті тамақтар болатын, бізде тіпті нянямыз болатын, үй көмекшсі болатын. Мен жалпы өзім ауқатты отбасыданмын, әке-шешем нефтяники болған, одан бөлек әкемде де,анамда да жеке жеке фирмалары/бизнестері болды. Қазірде бар. Анам өзіне ешқашан ақша аямаған, әкемде анама көліктіде сылайтын, пәтерді де сыйлайтын, алтын/бриллианттардын неше түрлісін сыйлаған. Мен сонын бәрін норма ретінде көріп өскен адаммын. Әкем мағанда сұрағанымнын бәрін алып беретін, күеуге шыққанымша дейін. Бірақ... Мен неге ондай емеспін? Мен неге өзіме бренд сумка түгілі, өзімде қысқы курткам жоқ болып тұрсада соған ақша құртуға қатты қиналамын. Мен тіпті сауда орталықтарына барғанда, бутикетрге зат қарауға кірсем, әлі ештеңе алған жоқпын, бірақ ішім ауырып, қатты қобалжимын. Бағаларына қарап, өзіме ең арзан зат іздеймін? Отношение жағынан еш проблема жоқ, өзімді қалай сыйлату керегін білемін. Өзіме бәрін жүктеп алмаймын, бірақ именно ақшаға қатысты осындай проблемам бар... Ол психологтардын айтуы бойынша балалық шақтан диды, балалық шағыңда солай ақшаға қысылғанда, анаң өзіне зат аяса болады диды, сол сонда өтірік па? Или мен исключениемін ба?