Ішімдегімен бөліскім келіп тұр…
Жасым 25 ке келіп, мамамның мені еркелетіп, құшақтағаны есімде жоқ екен… мамам маған мейірленбепті ешқашан десем болады😔 жиі ауыр сөздер айтатын. Оқытты, ақшасын берді, киіндірді бірақ махаббат бермеді…😔 әлі күнге дейін солай (екінші папамнан ұлы бар, оған махаббаты басқаша) Қазір де қатты іздемеймін, сөйлеспей жүре берем. Осы реніштен қалай арылам. Есіме түсіп кетсе жылай бергім келеді…
Кейін өкінім қалмаймын ба деп қорқам…
Немесе бәрін ашық айту керекпе…😞
Менде де солай болды, жасым қазір 37-де ата анамның қартаййып жатқанын көріп қиналамын, ішімде орынсыз (иә,оларды ақтаймын, олар да осы өмірде бірінші рет ата ана,көп қателесті,бірақ тастамады,аш қалдырмады,олар өздері де махаббатты көрмеген ғой) реніштен алшақтаймын, барынша көңілдерін тауып,ризашылығын алғым келеді, балаларыма жақсы ата-әже, осы қатты қуантады, бармасаң суық араң одан да мұздайды, мейіріммен әрекет жасасаң өзіңнің де жүрегің жібиді🩷🙌🏻
У меня такая же ситуация, я Вас очень понимаю. Любовь и поддержка родителей нужны в любом возрасте.Иногда нужно время, чтобы отпустить обиду и принять, что родители тоже не идеальны🙏🏻
Менде де солай . Ыздемеймын. Жаным да ашымайды екен. Әдейі ыстемеймын, бірақ солай. Тіпті ауырып қалса да, барғым келмейді,қалын біліп.
Олардың айтатыны біз солай өстік, бізді уйреткен жоқ деп. Хотя мы своих детей стараемся еркелетіп өсіруге. Тоже самое, уже почти 40 лет а до сих пор обнять ласковое слово сказать нет такого и кажется уже не будет. Тем более я чувствую что из за того что средний ребёнок внимание все уходят на старшего и младшего. Я даже у психолога была, ревела но не смогла разобраться