Анда-санда посттарды қазақша жазып тұруға шешім қабылдадым.

Ал кеттік! 😊

Балаларымды мектепке 6 жастан беруге бел будым.

Жан-жақтан кеңес берушілер табылды: «Екеуі де ұл ғой, тынымсыз болады», «7 жастан берген дұрыс», «ерте емес пе?» деген пікірлер айтылды.

Мен болсам: «Біздің генімізге күмән жоқ, ата-анасы сияқты ақылды болады!» — деп жауап беретінмін. 😄

Балабақшаға барған кезде кіші ұлым кей күндері барғысы келмей, нағыз концерт қоятын.

«Мектепте ұятқа қалдырмасын» деп, таңертең күнде екеуміз ойын ойнап шығатынбыз.

Бірінші әрі сүйікті ойынымыз — атақты мультфильм мен кино кейіпкерлерін кезек-кезек атау. Кім айта алмай қалса — жеңіледі.

Жол бойы екеуміз жарысып: «Супермен!», «Спанч Боб!», «Бэтмен!» — деп кете беретінбіз.

Мектепке жақындаған кезде мен әдейі жеңіліп қалатынмын.

Сосын:

— Ооо, сен нағыз жеңімпазсың! Не деген күшті қиялың бар! — деп мақтап қоятынмын.

Сол сәтте көңіл-күйі көтеріліп, мектепке қуанышпен кіріп кететін.

Осылайша түрлі-түрлі ойындар ойлап тауып, бір жыл зу етіп өте шықты.

Егер сіздің де балаңыз мазасызданып, мектепке не балабақшаға барғысы келмей жүрсе — осы әдісті шын жүректен ұсынамын 😉.