Қайын сіңілімді ұзатқанда қазақ болып туғаныма тағы да шүкір еттім. Жас ұлғайған сайын қатты сезіледі.
Қандай рет, тектілік, салт, әдептілік тек біздің елге тән қасиет сияқты. Қайын ағам қызының алдында жылап шыққанын көрген келіндер,ұялғаннан жүздерін төмен салды.
Соның бірі мен болдым. Өксігін баса алмай келгенде, көзімді қояр жер таппадым. Әттең ,қалындықтың қолын ұстап қозғалмай тұруым керек болды. Төрт жастан танып білген қыз бала жат елге кететінін сезгенде , көзіне еріксіз жас келеді. Мүмкін емес мұңдай әулиеттің үлкені, қажы,сыйлы адам. Ол кіргенде, отырғандар тұрады . Осылай балаша жылау…
Әке деген сондай болады екен. Сырты тас,іші жуас.