Мне нужна помощь психолога! Тяжелые воспоминания о детстве и отце, которого почти не знала. Как справиться с этим?

Менің өмірімнен кішкене үзінді

Мен туған әкемді туылғалы 1-2 рет көргем. Інім дүниеге келген соң мама мен папа бөлек кеткен. Інім екеуіміз мамамен қалдық( қуаныштымын). Бойы ұзын арық екені есімде. Менің туылған күнімде шамамен 5-7 жастамын “Қызым мынау саған(ұлкен қызыл пакетте азық түлік сусын) туылған күніңмен” деп бір ұлкен арық қара адамға ұқсас біреу беріп кетті. Қасымда інім болған. Шыны керек мен танымадым. Содан бері папа туралы естелік жоқ. Мамаға ұлкен рахмет. Інім екеуімізді өсіріп жеткізді. Інім екеуіміз қара қарға деген карта болатын сол картамен ойнап душебно әнгіме айтатынбыз. Шамамен 7-9 жасиамыз. Қайдан білгенбіз өскен кездегі өмір қандай болатынын. Әнгімеміз:
👦: мен өскім келмейді
👧:неге?
👦: өскенде қартаясың, …(есімде жоқ)
👧: ия, ол рас
Давай мәнгіге осында кішкентай болып қалайық
Деп келісіп әнгімелесіп отыратынбіз
Папаның жоқтығы жан жақтан білінді сесізді. Тіпті “тірі жетім” деген сөзді маманың туыстарынан естідік. Маманың туыстары эгоист, өзімшіл; өркөкірек әлі де сондай. Мама ол кезде олардың ондайын көрмеді туысқан осындай болу керек деп жұре берген. Негізінде үйдің кенжесі. Мама папасының еркесі болған. Ерке өскен, бірақ туыстарының жылулығын көрмеген. Мамам мен 7 класс оқып жұргенде екіншірет тұрмыс құрды. Ол кісіні Көке деп атаймын. Папа деп 1 рет айтқан едім. “Қызым мені папа емес көке деп айт. Мен сенің туған әкең емеспін, папа десең туған әкеңе айналмайммын. Бірақ саған бар қамқор боламын, бар мейірімімді берем” депді. Расыменде ойладым өгей әке оншалықты қамқор болады деп ойламадым. Көкем туған әкемненде өте қамқор қолды. Әриде қатал болар жерде қатал болды. Қаталдығын аса көп көрсетпеді.

Қазір екі баламен үйдемін. Шүкір жеке турамыз. Шүкір күйеуім ата анасының сипарациясынан шыққан. Үйде отқан соң ба, өте көп ашушаң, ренжігіш, айғайлауық, ойшыл болып кеттім. Папа туралы көп ойлаймын. Ия кезінде іздедім. Фотосын таптым, бір кісіге айтып едім ол кісі адресін фотосын тауып берді. Енді сөйлесетін кезде мамам біліп маған ұрысты. Мен жынданып әрең тапқан фотоны өшіріп тастағам. И сол жылы туберкюлезбен қайтыпты. Қазір 3-4 жыл болып қалды. күйеуім жоқта жылап алам. Енді бар ойым психологқа бару керек деген ойдамын. Кейде жатқан жеріне барып қайту(Жетысай), мама білмейді мүндай ойда жұргенімді. Барсам екі балаға кім қарайды. Екі ата-әжесі жұмыста папасы тоже жұмыста. Екі баламен бара алмаймын.
Қалай шықса болады мынандай ойымен?