Ымыркайымды карап отуруп, жүрөгүмдөн ынак бир жылуулук өтөт. Анын кичинекей манжалары колумду бекем кармаганда, дүйнө токтоп калгандай сезилет. Бейкүнөө жүзүнөн, жумшак жытынан, бейпил уйкусунан ырахат алам.

Ал эртең менен көзүн ачып, мени биринчи жолу көргөндө жүзүндөгү жылмаюу – бүт чарчоомду унуттурат. Анын жытынан, анын деминен, ал тургай, таттуу кыңылдаган үнүнөн жан дүйнөм толуп, бактылуулуктун эң жогорку чегине жетем.

Ымыркайымдын ар бир жаңы кыймылы, ар бир үнү мен үчүн жаңылык. Аны көтөрүп, кучактап, термелтип отурганда, жашоодогу эң чоң бакыт ушул экенине дагы бир ирет ынанам. Кээде чарчайм, уйкум келбейт, бирок анын жылуу алаканы жүзүмө тийгенде, бүт дүйнөм жылып кетет.

Ымыркайым менен өткөн ар бир мүнөт – жашоонун эң таза, эң сонун белеги. Ушул учурларды эч качан унуткум келбейт...