Послеродовая депрессия

дәл қазіргі сәт. Дәл осы сәтке дейін декреттің рахатын, ғажабын, ләззатын сезінбеппін. Әлде ана болған статусымды қабылдай алмадым ба.. Мен барынша қаштым, өзімді дамуға, өсуге жетелей бердім. Арман қудым, мақсат қудым бірақ дәл қазіргі сәтімді сүруден қаштым. Балапандарымды жағаластырып жұмысқа сүйреп ақша қудым. Негізі аш емеспін. Бірақ іштей өз ақшам болғанына қуанғаныма алданыппын. Соны бақыт санадым ба, алданды ма көңілім…кішім ауырғанда миыма соққы болды. Мен нағыз бақытымды бағаламай тентіреп ақша қуып кеттім ба деп. Әрине бала ауырса ана бірінші өзін кіналайды. Бірақ жолдасыма көп сұрақ қойдым: “бір жасында сүттен шығардым”, “жұмысқа беріліп дұрыс көңіл аудармадым”, “аяғым ауыр кезде ауырдым” солардан ба деп. Оның жауабы: “дәл осы істер барынша дұрыс орындалса да бұл Алланың жазғаны. Солай болу керек болып тұр.Қабылдайық”. Осы сөздерден соң іштей жыладым. Менің иманым аз екен, білімім аз екен…Психологқа жазылып, Аллаға бет бұра бастадым. Барлығы реттелуде. Сансыз шүкірлер Аллаға🤲🏻
Сондықтан да Мәрзия Бекайдардың бір сөзінде “послеродовая депрессия жоқ негізі, тек өміріңнің сол кезеңіне бейімделу бар” деген. Демек неғұрлым тез бейімделсең соғұрлым ананың да баланың да сезімдеріне, денсаулығына жақсы. Ол бойсұнуды қанша созсаң өзің сонша ұзақ қиналасың. Мен көп оқығанды ұнатамын. Бірақ оқу бөлек, оны жасау бөлек. Сол сияқты көп сөзді қанша рет оқып жүрсем де, әр жерден көңіліме тоқып, дәл сол сөзді өмірімнің сәтімен ұштастырып, сүріп көрмеген екенмін. Мысалы: “айналаңдағы адамдар өзгеру үшін өзіңді өзгерт”-элементарно ия? Бірақ қанша адам дәл осыны жасап көрді? Бір күн, бір ай емес ішкі сезімдерің өзгергенше? Айналаңдағы адамдар шынымен өзгергенше?