УВАГА! ВЕЛЬМІ ШМАТ БЕЛАРУСКІХ ЛІТАР! Блогер з мяне ніякі, але мне захацелася падзяліцца досведам вандроўкі з дзіцём самалётам. Канешне ёсць рэчы якія вельмі індывідуальныя і залежаць ад сям'і. Мой досвед толькі мой, але мусіць каму сптрэбіцца.
Ляцелі мы з Усяславам (1 год і 10 месяцаў) наўпрост з Менску ў Ніццу ўдваіх. Усяслаў у мяне дзіцё вельмі рухавае і непаседлівае, квіток для дзіцяці ў нас быў 10% кошту, што значыць ён быў на руках у мяне. Наша Белавіа, дазваляе рэгістравацца на рэйс ан-лайн за 24 гадзіны да рэйсу, але не дапусціла мяне зарэгістравацца з дзіцём на месцы каля праходу, давялося выбраць вакно.
У дзень палёту мы прыехалі ў аэрапорт за 1,5 гадзіны, зарэгістравалі багаж. Дзіцячы квіток дазваляе дадатковыя 10 кг валізу. У самалёт можна праносіць дзіцячае харчаванне і ўсё для дзіцяці патрэбнае, на гэта не дзейнічае абмежаванне па мл. Мы стаялі ва ўсіх чэргах, ніхто з дзіцём не прапускаў наперад, магчыма таму, што чэргаў вялікіх не было.
Дзіцячы вазок можна здаваць у багаж, а можна браць да самалёта, на рэгістрацыі мяне папярэдзілі, што ліфта ў іх няма, таму, паколькі на наш самалёт трэба пад'яжджаць аўтобусам да трапу, мне прыдзецца спускаць вазок па лесвіцы самастойна. Добра, што беларусы народ усё ж па большасці ўважлівы, нейкі мужчына мне дапамог у гэтай справе. Прадугледжвалася, што вазок я пакіну ля трапу і калі выйду з самалёту, ён нас сустрэне. Па прылёце нас папярэдзілі, што вазкі не выклалі, трэба іх шукаць на ленце.
Зона чакання. Вазок мне быў вельмі патрэбны, інакш мне давялося б лавіць маё дзіцё па ўсім аэрапорце, хаця і ў нашым выпадку бяз гэтага не абыйшлося. Я магла яго суцішыць на вельмі непрацяглы тэрмін толькі фруктовымі пюрэ, бананам і ... планшэтам са свінкай пэпай. Свінка Пэпа як заўжды нашае ўсё.
Самалёт. Як я пісала, месца ў нас было ля вакна над крылом, з намі сядзеў нейкі мужчына, гледзячы па ўсім журналіст, які ўсю дарогу пісаў артыкул. Усяславу ў вакно стала глядзець не цікава праз секундаў 30 і палёт даўжынёй у 2,5 гадзіны склаўся на палову са свінкі пэпы, у перапынку на паесці, другую частку займалі скокі па маці і пінкі па крэслу суседа спераду, які збег на вольныя месцы, як толькі пагасла табло прышпіліць рамяні. Паколькі я ў першыню ляцела з дзіцём у маю светлую галаву не прыйшла адразу думка сесці на вольныя месцы ў канцы салону асобна, тым больш я, седзячы ля вакна, не ведала ці ёсць яны, а бортправаднікам на цябе пляваць, аны не маглі прапанаваць мне перасесці. Недзе за гадзіну да прылёту я ініцыявала змену месцаў з суседам, які чамусці таксама ад нас не збег, ні тады калі на мяне выліўся стакан з вадой і на яго ляцелі брызгі, ні калі ён быў закіданы крошкамі ад булкі. Ён толькі сядзеў і пасміхаўся. Апошняя гадзіна была лягчэй фізічна, але дзіцё бяз дзённага сну было эмацыянальна стомленым, а калі пры пасадцы пачало закладваць вушы, яшчэ і напужана і раўло. Мама лаханулась і закапала капелькі запозна. Мы паспяхова прызямліліся, стала лягчэй.
Трохі аб адпачынку. Спёка гэта не наша тэма, +28 пераносілася велімі дрэнна, паслясняданкавыя прагулкі доўжыліся нядоўга, дзіцё, звычайна неўгамоннае, станавілася капрызным і стомленым. Лепш за ўсё праходзілі прагулкі перад сном, гадзін каля 21. Мора сын таксама не зацаніў, магчыма гэта было б інакш, калі б з намі быў Яўген, мама ваду не любіць - з мамай сумна. Калі я прапаноўвала пайсці ў ваду, Усяслаў крычаў: "На мора не нада! У вадзічку не нада! У каляську! Дадому!" Апошнія дні ён увогуле стаў вельмі капрызным, мяркую па большасці праз спёку, ня гледзячы на кандзіцыянеры ў кватэры.
Вынік наконт адпачынку: для мяне ён быў неабходны, для дзіцяці не абавязковы, але досвед; 7 дзён бяз мужа з дзіцём нават пры тым, што мы былі ў маёй сястры - складана і больш чым дастаткова, з Яўгенам думаю можна было б 10 дзён правесці на марскім курорце, больш - толькі пры пэўных бенефітах, накшталт большага памяшкання, двухгодку трэба недзе развярнуцца.
Шлях дадому быў прасцейшы. Выляталі мы а 16.10 па Менскім часе, ужо маючы нейкія думкі, я зарэгістравалась на самыя апошнія даступныя месцы з надзеяй, што так мы удваіх там і застанемся, не давала дзіцяці спаць да апошняга. У аэрапорце Ніцы рэгістрацыю затрымалі на ГАДЗІНУ у сувязі з нейкімі тэхнічнымі непаладкамі, Усяслаў быў канешне капрызны, на гэты раз ён выліў на мяне паўбутэлькі яблычнага сока, пасля чаго з падачы сястры я вырашыла набыць на такія паездкі нейкі стакан непралівайку, хаця дзіцё і п'е дома з кубкаў, у дарозе мусіць трэба такі гаджэт нам пакуль. Гэтым разам я таксама загадзя закапала сасудазвужваючыя капелькі дзіцяці ў нос, каб вушы не закладвала, як раіў дзядзечка Камароўскі. Калі мы паспяхова прайшлі ўсе кантролі і пасадку, дзе нас з дзіцём прапускалі без чаргі, стала відавочна што мы ўдваіх на ТРОХ месцах! Гэта было цудам. Але і тут неспадзяваначка, нейкі пасыжыр затрымліваўся, мы былі вымушаныя чакаць у салоне з непрацуючым рухавіком і ледзь дыхаючым кандзіцыянерам пры спёцы +32 звонку цэлых 30 хвілін і гэты добры чалавек так і не з'явіўся. Усяслаў сядзеў на каленях у мяне ўвесь чырвоны, брыкаўся і не мог заснуць з-за спёкі, я садзела пад Усяславам абліваючыся потам, такая ж чырвоная... Калі самалёт запрацаваў, зварушыўся з месца і салон пачаў напаўняцца кандзіцыяніраванай прахладай, сын вырубіўся не паспелі мы адарвацца ад зямлі! Як толькі стала магчыма адшпіліць рамяні, я пераклала дзіцё на вольныя месцы і о цуд, ён праспаў 1,5 гадзіны!
Ежа. Для дзяцей да 2 гадоў прадугледжана дзіцячае харчаванне, якое складаецца з фруктовага пюрэ, мясной кансервы і сока, усё гэта маркі "Абібок". Але, як апынулася на адваротным шляху, для дзіцяці таксама можна абраць і дарослы камплект! Чым мы і скарысталіся, таму што мясныя кансервы мой дзіцёнак не есь, а на тыя фрукты яго сыпле. Але лёс ў выглядзе другога бортправадніка падкінуў нам яшчэ і дзіцячы набор, сок з якога прыйшоўся да месца.
Пасадка, дзякуючы капелькам прайшла ўжо паспяхова, бяз слёзаў і закладзеных вушэй. Вуаля - мы дома.
Вынік: бяз мужа з дзіцём малюпасам вельмі цяжка, асабліва калі муж харошы тата 😜😘 Выжыць магчыма, але не доўга. з 2-ма дзецьмі, малымі, адна не палячу🤣